|
کوچــه هـای بـی بهــار... چه خوش صید دلم کردی، بنـازم چـشم مستت را ...
| ||||||||||||
|
|
پروردگارم، مهربان من! از دوزخ این بهشت رهاییم بخش. اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی ست؛ وهر زمزمه ای بانگ عزا... وهر چشم اندازی سکوت گنگ و بی حاصل. رنج زای گسترده ای.... در هراس دم می زنم و در بی قراری زندگی می کنم. و بهشت تو برای من بیهودگی رنگینی ست... . این حوران زیبا و این قلمان رعنا، همچون مائده های دیگر، برای پاسخ نیازی در منند. __ اما خود بی پاسخ مانده ام! بودن من بی مخاطب مانده است. من در این بهشت، همچون تو در میان آفریده های رنگارنگت ، تنهایم. تو قلب بیگانه را می شناسی. که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی... کسی را برایم بیافرین تا در او بیاسایم. ___ دردم درد بی کسی بود..../
نظرات شما عزیزان: |
فـــرزاد سیامری  اهل آبادانم. پیشه ام عشق ورزی ست. کوچک محفلی دارم و پاک یارانی عاشق... خانه ام در کوچه های بی بهار، گوشه ای از دشت مجنون است. من، مسلک آن کوچه های بی بهارم، که صدپارۀ دل را ، فرش هر عابر می کنم............... . ____مقدمـــتان گلبـــــاران____
امکانات وب
 | ||||||||||
| ] [ Weblog Themes By : iran skin ] | ||||||||||||
آمار
وب سایت:
